Satricum de eerste week.

Het is dinsdagmiddag, ik zit nu meer dan een week in Le Ferriere en heb 8 dagen gefotografeerd bij de opgraving.
Elke dag om 05.00 op en op 06.00 op de site. Het was even wennen, korte nachten, slecht slapen, 2, 3, 4 uur slapen is wel erg weinig.
En dat is niet vanwege de warmte. Mijn appartement is best koel. Een paar keer waren het muggen die mij wakker zoemden. De laatste nachten heb ik redelijk tot goed geslapen.
Het begint ook steeds gezelliger te worden. De studenten/gravers zijn gemêleerd. Leeftijd van 19 tot 36. Van druktemakers tot stille wateren (met ongetwijfeld diepe gronden).

Ik probeer steeds nieuwe impulsen aan mijn werk te geven. De eerste opdracht is op commando de graven te fotograferen, maar daarna kan ik mijn gang gaan. Ik blijf dan tot ontbijt beschikbaar en fotografeer tussendoor de werkers. Het is leuk al die poses en gebaren te zien. De concentratie, soms het verdwaalt rondkijken, dan weer de discussie met anderen. Wat is fotograferen dan toch leuk!
Een van de ideeën die ik heb is om de site een paar uur of misschien van zonsopkomst tot ondergang met een interval timer vanuit één positie op te nemen. B.v. elke 5 sec een opname en die serie dan in een paar minuten af spelen. Er zijn al een paar hoopvolle testen gemaakt.

Het laken wordt opgehouden.

Na het ontbijt blijf ik meestal nog een uurtje rondkijken en fotograferen op de site. Soms zijn er nog vondsten of vrijgemaakte profielen te fotograferen. De zon staat dan al zo hoog dat er met een laken een zonnescherm wordt gecreëerd, zodat er geen keiharde schaduwen zijn die de profielen onduidelijk maken. De kisten waar de skeletten in worden gevonden zijn in z'n geheel verdwenen. Er rest alleen nog een zwarte rand in de aarde die aangeeft hoe breed en lang de kist geweest moet zijn. Er zijn deze afgelopen week een aantal vondsten vrijgemaakt. De vondsten zijn veelal vazen en vaasjes, Olla's en Amforen, schaaltjes, en bekertjes. Chiem, een van de studenten heeft twee vaasjes uit een kindergraf vrijgemaakt en eruit gehaald, iedereen applaudisseerde. Zo zijn er ik meen 4 vaasjes uit kindergraven naar boven gehaald. Ook een paar prachtige overblijfselen van skeletten zijn vrijgelegd. Helaas mogen daar geen foto's van op m'n blog worden geplaatst.

Elke dag kent z'n routine: 8.30 ontbijt, 13.00 lunch en 20.00 avondeten.
Over het algemeen doe we dit gezamenlijk. Marijke slaat het ontbijt nog welles over, maar verder zijn we meestal compleet.
Ik heb van de week eens zitten tellen, 8 heren 16 dames. Toen ik hier een opmerking over maakte was het antwoord dat het dit er keer toch wel veel mannen zijn, (kan je nagaan hoe het anders moet zijn geweest).

De supermarkt waar ik van de week wat inkopen heb gedaan is in een saaie shopping mall, 15 min rijden hiervandaan. In het dorp Le Ferriere is, buiten 2 koffiebars een warme bakker en een goede pizzeria (Alfonso), vrijwel niets.
De wat grotere plaatsen Nettuno (kustplaats) of Borgo Montello hebben voldoende voorzieningen.
Er komen hier niet veel buitenlandse toeristen, de studenten van de 'gruppo Olandese' zijn bij iedereen in de nabije omgeving wel bekend. Er wordt regelmatig getoeterd en gezwaaid als we op de site zijn. Marijke kent vrijwel iedereen hier en iedereen kent haar. Ze komt hier al vanaf haar 18e en dit is al haar 30e campagne meen ik.

Daan 'jumps' spontaan een graf in om de hoed van Marijke te halen @ Crustumerium

Woensdag 13/07 hebben we 's middags een excursie gehad naar Crustumerium ( http://en.wikipedia.org/wiki/Crustumerium ) waar Groningse studenten zitten te graven. Alleraardigste ontvangst en rondleiding door prof. dr. Peter Attema. Zaterdag 16 zouden ze ons met een bezoek vereren.

't Was bloedheet die woensdag, de heetste dag tot nu toe, ± 40 graden. Daarna is het gelukkig wat koeler geworden.












Vrijdag 15/07 had een van onze Italiaanse werkers ' s avonds een voetbal wedstrijd in een nabijgelegen dorp. Het was een wedstrijdvan de ene straat tegen de andere straat, maar in een echt klein regio stadionnetje.

Paolo met 'tutti crampi'.

Er zijn drie dingen belangrijk voor een Italiaan, (heeft mij broer Frank mij eens verteld), eten, mama en voetbal. Volgens Marijke gaan vrijwel alle gesprekken tussen Italiaanse mannen over eten. Wat hebben ze gegeten, wat gaan ze eten, wat zouden ze willen eten, wie maakt het lekkerste eten etc.
Paolo had de 'gruppo Olandese' uitgenodigd te komen kijken. Had hij dat maar niet gedaan. Onze vrolijke cheerleaders schreeuwden Paolo naar voren. De eerste helft duurde 20 min en de tweede helft 30 min. Maar halverwege de tweede helft lag de helft van Paolo's team met kramp op de grond. Tot hilariteit van de Italianen gilden de Olandesi 'crampi, Paolo tutti crampi'.
Ze waren van plan maandag als Paolo weer op de site zou werken op het commando 'tutti crampi' met z'n allen op de grond te gaan liggen met een been omhoog.






Vrijdag was ook het afscheid van de voor een week langsgekomen Anneke, de 'oude' vaste fotograaf van de UvA. Zij heeft deze afgelopen week filmopnames gemaakt van de opgraving. Het is wonderlijk om te zien hoe snel je met mensen een band kunt vormen.
Het schijnt het 'Satricum' virus te zijn waar je mee besmet kunt raken. Velen zijn hier dus meer dan eens in hun leven te vinden en sommigen maken er hun leven van. Aan het eind van de middag, nu iedereen nog aanwezig was, heb ik een groepsfoto gemaakt, die blijft nog even een verrassing.








Zaterdagavond gaan de werkers loos. Er is niets in de omgeving, dus het gebeurd thuis, achter de school. Netjes aangekleed, muziek buiten, drank op tafel en tot diep in de nacht feesten!
Ik hou het rond middernacht voor gezien, ik ken mezelf zo ondertussen wel een beetje. De zondag wil ik ook graag nog 'leven'.
En daarbij ben ik een halve bejaarde tussen hen. Maar zo voel ik me niet en zo behandelen ze me ook niet, maar daarover later meer...

Ciao,

Renato